Trochę teorii i ściągawka dla mnie.
Jak zbudowane jest drzewo?
Większość drzew ma podobną budowę: korona, pień i korzenie. Dla wielu gałęzi gospodarki najważniejszą częścią jest pień, który osłonięty jest przez warstwę kory zewnętrznej. Jest ona dla drzewa tym, czym skóra dla człowieka – chroni przed szkodnikami i warunkami atmosferycznymi. Pod nią znajduje się kora wewnętrzna, tzw. łyko, czyli sieć tkanek i naczyń, które zaopatrują drewno w substancje odżywcze.Za przyrost drzewa odpowiada kolejna warstwa – kambium, pod którą znajduje się z kolei warstwa bielu, odpowiedzialnego za nawadnianie i dostarczanie odpowiedniej wilgotności drzewu. Najcenniejszą z punktu widzenia człowieka warstwą jest rdzeń, który wspiera i stabilizuje całość. To właśnie on jest źródłem najbardziej wartościowego drewna, które znajduje zastosowanie w wielu obszarach m.in. branży budowlanej czy meblarskiej.
Drewno to niezwykle cenny surowiec w rękach artystów i rzemieślników. Powstawały z niego i nadal powstają dzieła sztuki. Niedościgłe są pod względem barwy dźwięku instrumenty smyczkowe, dzieła włoskich lutników. Z drewna powstają m.in. gitary, flety, fortepiany, bałałajki, mandoliny, oboje, skrzypce, wiolonczele, kontrabasy, korpusy bębnów, pałeczki perkusyjne itp.
fragment ze strony: Nadleśnictwo Krucz
Twardość drewna
Twardość drewna jest to opór jaki stawia materiał ciałom wciskanym w jego powierzchnię.
Twardość drewna zależy w dużym stopniu od rodzaju przekroju. Największą wartość twardości wykazuje drewno na przekrojach poprzecznych oraz o dużej gęstości (wzrost gęstości powoduje zwiększenie twardości drewna).
Stąd też drewno można podzielić na następujące grupy:
drewno bardzo miękkie: osika, topola, wierzba, świerk, jodła;
drewno miękkie: brzoza, olcha, jawor, lipa, sosna, modrzew, daglezja;
drewno średnio twarde: wiąz, orzech;
drewno twarde: dąb szypułkowy, jesion, grusza, jabłoń;
drewno bardzo twarde: buk, grab, dąb bezszypułkowy.fragment ze strony: Otwarta Encyklopedia Leśna
Drewno lipy
Drewno lipowe zaliczyć u nas należy do najbardziej lekkich i miękkich, a tym samym i najmniej wytrzymałych gatunków; jest łatwo zapalne, szczególnie w stanie suchym. Suszy się dość łatwo, wykazuje małą skłonność do pęknięć desorpcyjnych i do paczenia się. Wymiary wysuszonego drewna mało zmieniają się przy zmianie temperatury i wilgotności względnej otaczającego powietrza (mało „pracuje). Obróbka skrawaniem łatwa; przy piłowaniu wzdłużnym należy stosować duże rozwarcie zębów. Przy struganiu, frezowaniu, toczeniu itp. należy używać ostrych narzędzi, gdyż w przeciwnym wypadku powierzchnia nie jest gładka. Bardzo dobrze daje się szlifować. Bardzo dobre drewno snycerskie. Drewno lipy drobnolistnej gnie się dobrze, zaś szerokolistnej — trudno. Parzenie często powoduje wystąpienie plam. Klei się dobrze, barwi i nasyca się bardzo dobrze (używane do imitowania drewna szlachetnego). Poleruje się i polituruje źle (wchłania dużo politury). Drewno dość mało odporne na działanie kwasów, nieodporne na działanie zasad. Trwałość naturalna mała.
Drewno nie nadaje się zupełnie do celów budowlanych, jako mało trwałe i mało wytrzymałe, stanowi natomiast dobry materiał stolarski (do wyrobu mebli), jako podkład pod okleinę oraz rzeźbiarski i snycerski. Drewno lipowe z zawiłym układem włókien, noszące nazwę „mazer” jest bardzo cenionym materiałem w meblarstwie artystycznym. Drewno bez wad może być dobrym surowcem na zapałki. W związku z małymi jego dostawami przemysł raczej unika jego zakupów. Używane jest na rozmaite drobne wyroby, np. pudełka itp. oraz na klepki do beczek używanych do pakowania przedmiotów suchych, syropów oraz miodu. Dalej drewno lipowe używa się do wyrobu instrumentów muzycznych, zwłaszcza dętych, jak: flety, klarnety i piszczałki do organów. Stanowi wreszcie doskonały materiał do wyrobu wełny drzewnej.
fragment ze strony: Otwarta Encyklopedia Leśna
Drewno brzozy
Uważa się, że brzoza wytwarza drewno średnio ciężkie, średnio twarde, trudno łupliwe, łatwo zapalne. Kurczliwość średnia; prawie nie paczy się i nie wykazuje skłonności do pęknięć desorpcyjnych. Cechę tę wykorzystują m.in. myśliwi używając ukośnie ciętych płatów brzozowych do osadzania trofeów myśliwskich.
Ze zmianą wilgotności i temperatury otoczenia szybko następują zmiany wymiarów (drewno silnie „pracuje”). Suszy się dość dobrze. Łatwe w obróbce skrawaniem i gięciem; przy parzeniu szarzeje. Nadaje się do wyrobów snycerskich. Dobrze barwi się, poleruje i polituruje, jest łatwo nasycalne. Odporne na działanie kwasów. Niekorowane drewno okrągłe łatwo ulega zaparzeniu i rozkładowi przez grzyby.
Użyteczność drewna brzozy jest duża. Nie nadaje się wprawdzie do celów budowlanych z powodu małej trwałości, stanowi natomiast doskonały materiał stolarski do wyrobu mebli i innych rzeczy codziennego użytku. Szczególnie cenione i poszukiwane są części drewna z odziomka, wykazujące wspaniały „rysunek-flader” z powodu licznych sęczków i bardzo nieraz powikłanego przebiegu włókien i słojów rocznych („czeczotowe” meble są to meble wyrobione z takich odziomkowych części brzozy). Takie części drewna używane są też do wyrobów rzeźbiarskich i snycerskich (rozmaite przedmioty ozdobne, np. szkatułki, ramy itp.).
Brzoza daje bardzo cenny surowiec dla przemysłu sklejkowego. Jednorodność budowy drewna umożliwia złuszczanie bardzo cienkich płatów, a przez to wytwarzanie bardzo cienkiej sklejki wielowarstwowej.
fragment ze strony: Otwarta Encyklopedia Leśna